Park Narodowy Torres del Paine to trekkingowa mekka mieszcząca się w południowej części Chile. Ściągają tu turyści z całego świata, by odbyć kilkudniowy spacer po parku. Najpopularniejszymi szlakami parku są tak zwane O i W, których przejście w zależności od formy trwa od 4 do 10 dni, a ich nazwy związane są ich kształtem na mapie.
Po zebraniu sił w deszczowym Puerto Natales w miejscowym hostelu, w którym zostawiliśmy nasze duże torby i małe motóry, ruszamy w stronę parku z 8 dniowym planem obejścia najdłuższego szlaku. Zapakowani w dwa małe plecaki bierzemy ze sobą, kuchenkę, garnek, namiot, śpiwory, maty do spania, kijki do chodzenia i jedzenie na cały pobyt. Z Puerto Natales do parku dostajemy się autokarem. Trasa obsługiwana jest przez kilka firm i dziennie odbywa się przynajmniej kilkanaście połączeń. Podczas drogi szczególnie przed samym parkiem zza szyby autokaru można zaobserwować liczne tu guanaco i strusie. Po 2,5 godzinnej podróży docieramy do bramy wjazdowej Parku Torres del Paine, gdzie jeszcze w autokarze zostajemy przywitani i poinstruowani przez miejscowego strażnika. Po kupieniu biletu wejściowego razem z resztą innych turystów jesteśmy zobowiązani do obejrzenia 3minutowego instruktażowego filmu o zasadach panujących w parku.
Niestety już na wstępie dowiadujemy się, że dłuższy szlak O jest zamknięty ze względu na panującą pogodę. Decydujemy się zatem wycieczkę zacząć od szlaku W, który jest częścią tzw. kółka prowadzącego przez3 doliny, na którym znajduje się najwięcej atrakcji i punktów widokowych. Niestety z całymi zapasami jedzenia, a zatem i dodatkowymi kilogramami przychodzi nam zaliczać najwyższe różnice poziomów w parku, które mieliśmy plan zobaczyć na końcu już z lżejszymi plecakami. Po przejechaniu busem krótkiego odcinka od bramy wjazdowej lądujemy pod hotelem Los Torres, spod którego zaczynamy przygodę.
W pierwszy dzień po 3,5 godzinnym trekkingu dochodzimy do pierwszego campingu Torres, gdzie rozbijamy namiot. W parku namiot rozkładać namiot można tylko i wyłącznie w wyznaczonych do tego miejscach. Z racji wysokich cen w schroniskach zarówno za posiłki, jak i nocleg, jak sporo innych turystów decydujemy się spać w namiocie. Większość campingów w parku jest płatna, ale są też darmowe. Camping Torres, na którym się znaleźliśmy należy do tych niepłatnych. Stąd jeszcze tego samego dnia zaliczamy godzinne wejście na pierwszy punkt widokowy. . Tuż przed zachodem, może w nie najlepszym już świetle, ale przy pięknej pogodzie i bardzo dobrej widoczności udaje nam się zobaczyć szczyty Torres del Paine, od których park wziął swą nazwę. Mamy też okazję poobserwować latającego kondora.
Następnego dnia z pobudką o 4.30, gdy Madzik jeszcze smacznie śpi w namiocie decyduję się z wieloma innymi turystami znów wrócić na punkt widokowy, zaliczyć samotnie romantyczny wschód słońca.
Tego samego dnia jeszcze po krótkiej drzemce kontynuujemy podróż szlakiem W, by po mniej więcej 6 godzinach dochodzimy do drugiego już płatnego campingu Los Cuernos, w którym czekają na nas prysznice z gorącą wodą.
Trzeci dzień to krótki 2,5 godzinny przemarsz do Campo Italiano, gdzie zostawiamy plecaki w rozbitym namiocie i już na lekko wybieramy się na trekking po francuskiej dolinie. Już po godzinie dochodzimy do pierwszego punktu widokowego na olbrzymi wiszący lodowiec, z którego raz na jakiś czas odrywają się wielkie części lodu i po chwili można zobaczyć małe schodzące lawiny. Po kolejnych 1,5 godziny dochodzimy do punktu widokowego Britanico, z którego rozpościera się widok na otaczające nas prawie z każdej strony szczyty. Na nasze szczęście pogoda znów była dla nas łaskawa. Do namiotu wracamy tą samą trasą przez kolejne 2,5 godziny.
Czwartego dnia idziemy z Campo Italiano do Campo Grey znajdującym się już w 3 i ostatniej dolinie należącej do szlaku W. Po drodze przechodzimy przez ogromne obszary spalonego lasu. Od roku 1985 roku w Torres del Paine wybuchły 3 duże pożary, gdzie ostatni miał miejsce w 2011 i z tego co usłyszeliśmy od napotkanego przewodnika trwał ponad miesiąc. Ostatni pożar został spowodowany przez izraelskiego turystę, który chciał spalić papier toaletowy po klocku zrobionym w lesie.
Pod wieczór dochodzimy do camping Grey i po 15 minutowym spacerze dochodzimy do lodowca Grey. Na miejscu zaskakują nas ogromne kry lodowe, które odpadły od lodowca, a wiatr poniósł je do pobliskiej zatoki. Wieje tu tak mocno, że ciężko zrobić zdjęcie. Jakoś jednak się udaje między kolejnymi deszczowymi szkwałami.
Ostatniego już dnia wracamy z samego rana ostatnie 11km do schroniska Paine Grande, gdzie w południe razem z wieloma innymi turystami uciekamy z parku katamaranem. W sumie w Parku Narodowym Torres del Paine przez 4 doby zrobiliśmy ponad 70 kilometrów. Niestety mimo sił i posiadanego jedzenia olaliśmy szlak O, którym musielibyśmy spędzić jeszcze dodatkowe 3 dni. Podobno nie jest na nim już tak spektakularnie, ale na pewno ciszej, spokojniej i nie tak tłocznie. Torres del Paine to na pewno jedna z największych atrakcji Patagonii. Dla nas to taka Patagonia w pigułce, gdzie w zaledwie 4 dni na niewielkim obszarze można zobaczyć piękne szczyty Andów, wiszący czy prący do jeziora lodowiec.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz